wiedzmowisko

Bierze w ręce dłoń twoją i patrzy pod światło.Uśmiecha się skrycie do pierscienia Wenery. Pokazuje ci znaki szczęścia: gwiazdę sześcioramienną i w przegubie ręki i twoje cztery rescety.......

Czy to możliwe, że na naszej dłoni znajduje się mapa naszego życia...? to by było za łatwe....otwierasz dłoń...patrzysz....i całe życie masz jak na dłoni.........?????

Z pozoru wiedzma wydaje się noramalną, sympatyczną, miluką,wesolutką,  kobietką, która mocno stoi na ziemi dążąc do wyznaczonego celu...nie straszne jej wiatry, wichury, śnieżyce....kiedy słysze od ludzi- znajomych i tych mniej znajomych- taką opinię, zastanawiam sie jak to możliwe???...ja wcale się tak nie czuje....jestem strasznie zagubiona w tym wszystkim, uwielbiam być sama...lubie chodzić po ulicach, jezdzić bez celu autobusem..patrząc na ludzi..na ich szare, zmęczone, zmarznięte twarze, gdzie się tak spieszycie?...usiądzcie pomyślcie, odpocznijcie....ucieka wam życie...

3. Na rue de L'Echiquier czarnoksięska Girard,w saloniku strojnym w malowane osty, opowiada po cichu to, o czym chciałbyś zapomnieć.

Zna Cię lepiej od siostry rodzonej........

Na dzień zakładamy maski, wchodzimy w grube skorupy....dostosowujemy się....niech widzą nas tak, jak chcemy zeby nas widzieli, niech myślą o nas tak, jak chcemy żeby o nas myśleli.....czy tak jest lepiej? ..dla nas?..dla niech?...